میزبان

در بیمارستانی، دو بیمار در یک اتاق بستری بـودند.یکی از بیماران اجازه داشت 

که هــر روز بعد ازظهـر یک ساعـت روی تختش که کنار تنها پنجره ی اتاق بـود بنشیند

 ولی بیـمـار دیگـر مجبور بود هـیچ تکـانی نخورد و همیشه پشت به هم اتاقیش، روی

تخت بخـوابد. آن ها ساعت ها باهم صحبت می‏کردند؛ از همسر،خانواده،خانه،سربازی

 یا تعـطیلاتشان با هم حـرف می زدنـد و هــر روز بعــد از ظـهـر، بیـماری که تختش کنار

 پنجره بود، می‏نشست و تمام چیزهایی که بیرون از پنجره می دید را برای هم اتاقیش

 توصیــف می‏کـرد.پنجره، رو به یک پارک بود که دریاچه ی زیبایی داشت.

مرغابی ها و قوها در دریاچـه شنا می‏کـردند و کـودکان با قـایق های تفریحیشان در آب

سرگرم بودند. درختان کهن به منـظره ی بیـرون، زیبایی خاصی بخشیده بود و تصویری

زیبا از شهر در افـق دور دست دیده می شد. همانطور که مرد کنار پنجره، این جـزئیات

 را توصیف می‏کرد ، هم اتاقیش چشمانش را می بست و این مناظر را در ذهن خــود

 مجسم می‏کرد و روحی تازه می‏گرفت.

           روزها و هـفتـه‏ها سپـری شد. تا این که روزی مـرد کـنار پنـجــــره از دنیا رفت و

مستخدمان بیمارستان جسد او را از اتاق بیرون بردند.مرد دیگر که بسیار ناراحــت بـود

تقاضا کـرد که تخت را به کـنار پنجره منتقل کنند. پرستار این کار را با رضـایت انجام داد.

مـرد به آرامـی و با درد بسیار، خـود را به سمـت پنجــره کشاند تا اولـین نگاهـش را به

دنیای بـیـرون از پنـجــره بینـدازد. بالاخـره می توانـست آن منظره ی زیبا را با چـشمـان

خـودش ببینـد ! در عـین ناباوری او با یک دیـوار مـــواجــه شد. مــرد  پـرستار را صـدا زد

و با حیـرت پـرسید که چـه چیـزی هم اتاقـیش را وادار می کرده چنین مناظر دل انگیزی

برای او توصیف کند. پرستار پاسخ داد: 

« شایـد او می خواستـه به تـو قـوّت قلـب بدهد. آن مرد اصلا نابینا بود و حتّی 

نمی توانست دیوار را ببیند».